صلحی که همه صلح‌ها را بر باد داد

فرومکین در تحلیل خود از سیاست خارجی بریتانیا در خاورمیانه، ریشه‌های این سیاست را در رقابت امپریالیستی با روسیه در قرن نوزدهم می‌یابد. بریتانیا با هدف جلوگیری از گسترش نفوذ روسیه در منطقه، خاورمیانه را به عنوان حیاط خلوت خود می‌دید. در آغاز جنگ جهانی اول، با فروپاشی قریب‌الوقوع امپراتوری عثمانی، بریتانیا نگران نفوذ بیشتر روسیه شد و به همین دلیل از شورش عربی حمایت کرد. با این حال، بریتانیا در ارزیابی از احساسات و خواسته‌های اعراب به شدت اشتباه می‌کرد. در حالی که بریتانیایی‌ها تصور می‌کردند اعراب از حمایت آن‌ها استقبال خواهند کرد، در واقعیت اعراب به حکومت عثمانی به عنوان یک حکومت اسلامی تمایل بیشتری داشتند. فرومکین با ارائه مطالعه موردی محمد شریف الفاروقی، نشان می‌دهد که چگونه بریتانیا به اطلاعات نادرست و اغراق‌آمیز این واسطه اعتماد کرده است. الفاروقی دربارۀ میزان حمایت اعراب از بریتانیا بزرگنمایی می‌کرد و بریتانیا نیز به نوبۀ خود به اعراب وعده‌های دروغین دربارۀ استقلال می‌داد. در واقع، بریتانیا اعتقادی به توانایی اعراب برای اداره خود نداشت و تنها به دنبال منافع خود در منطقه بود.
علاوه بر اطلاعات نادرست و اتکا به منابع غیرقابل اعتماد، دولت بریتانیا از هماهنگی لازم برای اجرای سیاست‌های خود در خاورمیانه برخوردار نبود. تصمیم‌گیری‌های متناقض و منافع متضاد بین مقامات مختلف بریتانیایی در قاهره، هند و لندن، به بی‌اعتمادی و فریب متقابل دامن زد. با روی کار آمدن دولت جدید، به جای بهبود اوضاع، شاهد بلندپروازی‌های بیشتر و رویکردی طمع‌کارانه‌تر در سیاست‌های بریتانیا بودیم. ورود ایالات متحده به جنگ و تاکید رئیس جمهور ویلسون بر خودگردانی مردم خاورمیانه، پیچیدگی‌های بیشتری را به این معادله افزود. بریتانیا ضمن حفظ منافع خود در منطقه، از صهیونیسم نیز حمایت کرد و به این ترتیب ابعاد جدیدی به سیاست‌های خود در خاورمیانه داد.
با تغییر مسیر جنگ به نفع متفقین، اعتماد شکننده بین بریتانیا و متحدان عربش به سرعت فرو ریخت. همۀ طرفین درصدد بودند تا بیشترین بهره را از پیروزی ببرند. در مذاکرات پس از جنگ، بریتانیا با استفاده از حمایت آمریکا برای خودگردانی، سعی کرد تا بلندپروازی‌های استعماری فرانسه و ایتالیا را محدود کند، در عین حال ادعاهای گسترده‌ای بر سرزمین‌های خاورمیانه مطرح کرد. در همین حال، ناآرامی‌ها و انقلاب‌ها در سراسر منطقه به وقوع پیوست و بریتانیا را مجبور کرد تا برای حفظ ثبات، با فرانسه همکاری کرده و حاکمانی محلی را منصوب کند. بسیاری از این انتصابات بدون در نظر گرفتن خواست مردم و تاریخ منطقه صورت گرفت. یکی از نتایج این بی‌ثباتی، ایجاد مرز مصنوعی اردن بود. در نهایت، خاورمیانه پس از جنگ جهانی اول، به مجموعه‌ای از تصمیمات سیاسی خودسرانه و متناقض بریتانیا تبدیل شد که پایه‌ای برای درگیری‌های طولانی‌مدت در این منطقه شد.