امن‌ترین جایی که بهتر از همه می‌تواند این را در ما پرورش دهد و آغازی باشد برای این‌گونه عمل کردن، همان مراقبه‌ی معمول است. روی بالشتک (هنگام مراقبه)، کم‌کم دستمان می‌آید که فرار نکردن و تن ندادن (به خوشی موقت) چگونه است و اینکه اجازه بدهیم انرژی همان جا بماند چه حسی دارد. برای همین خیلی خوب است که هر روز مراقبه کنیم و با آرزوها و ترس‌هایمان دوباره و دوباره رفیق شویم. این کار این بذر را در ما می‌کارد که در میانه‌ی هرج و مرج‌های روزانه بیدارتر باشیم. این بیداری تدریجی است و به مرور بیشتر می‌شود، اما اتفاقی که می‌افتد در حقیقت همین است. ما به مراقبه نمی‌نشینیم تا مراقبه کننده‌های خوبی شویم، به مراقبه می‌نشینیم تا در زندگی‌مان بیدارتر شویم.

روز، شب می‌شود و هنوز مردان در صف می‌ایستند، تا برای باقی عمر، چه طولانی باشد، چه کوتاه، شماره شوند.