دنیایی که به آن باور داریم در نهایت دنیایی می‌شود که در آن زندگی خواهیم کرد. اگر دنیا را مکانی خصمانه ببینیم، دنیایی که فقط در آن برندگان امکان رشد دارند، در نتیجه در چنین محیطی منِ نوعی هم باید برای بقا آدمی متخاصم و خودخواه و پرکبکبه و دبدبه بشوم. همین باعث می‌شود در ادامه‌ی زندگی هم به سمت محیط‌های رقابتی و جهتی بروم که آن نگاه را تأیید بکند و بر اعتبار این نگاه صحه بگذارد. باورهای ما هم معطوف به مقصود خودمان است، هم باعث ساخت جهان می‌شود.

دن پائولو نقشی را که ریش و سبیل و طرز آرایش موی سر هنوز در متمایز نمودن طبقه‌ی روشنفکر و باسواد از «کافون‌»ها و مالکان ارضی بازی می‌کنند به دیده‌ی تعجب می‌نگرد، و نیز می‌فهمد که چرا در لهجه‌ی محلی، طبقات را با کلمه‌ی «نژاد» مشخص می‌کنند، مثلاً نژاد کشاورزان، نژاد پیشه‌وران، نژاد مالکان. پسر یک خرده‌مالک که تحصیلات خود را به پایان می‌رساند و سپس ناگزیر کارمند دولت یا مستخدم بخش می‌شود فوراً درصدد برمی‌آید که انتساب خود را به نژاد کشاورزان از یاد مردم ببرد و موی سر خود را به سبک موی کارمندان اصلاح می‌کند. حال اگر طرز حرف زدن و چشم گرداندن و ابرو در هم کشیدن و آرواره جنباندن و سیگار کشیدن را نیز به طرز اصلاح مو اضافه کنیم آن‌وقت احتیاج به تقلای فکری زیادی نیست که آدم فراموش کند با یک وکیل یا داروفروش یا کارمند دولت طرف است و خود را در صحنه‌ی نمایش بینگارد.